Na een aantal bezoeken en exposites in New York bij Gallery Bustamante in de jaren negentig is Meijer gefascineerd geraakt door wereldsteden.

New York was de eerste stad die hij op zijn geheel eigenwijze wist weer te geven. Aanvankelijk had hij moeite met de enorme hoeveelheid informatie in beeld en vorm die zo’n stad met zich meebrengt. De gigantische gebouwen met de wisselingen in licht door de reflectie in de vele glazen ramen, de billboards in neon, het verkeer en de hectiek van de mensen massa daaronder. Uiteindelijk lukte het hem, om, weer vanuit de abstractie, tot een beeld te komen dat vooral refereert aan de stad maar niet de intentie heeft om die stad weer te geven in haar werkelijke hoedanigheid dus zoals deze zich aan ons voordoet.

​

In dat opzicht is het eerder een interpretatie van een stad dan een precieze weergave daarvan. Omdat Meijer vanuit de herinnering schildert kan het ook niet zo zijn dat de plekken die hij schildert kloppen met de werkelijkheid. Toch weet iedereen direct dat het om deze specifieke stad gaat

Meijer is opgegroeid in de bossen van Zeist, in een landschap zonder horizon

waarin je nooit verder kon kijken dan de volgende boom. Als het bos je enige referentiekader is, is ieder landschap met een zichtbare horizon een openbaring.

Na zijn verhuizing naar Groningen waar het landschap leeg en vooral uit lucht bestaat, ontstond er een verlangen om de geborgenheid van het bos en de essentie van deze biotoop die de thuisbasis is voor zoveel levensvormen weer te geven in een vormentaal die de complexiteit van dit landschap zou weergeven.

​

Omdat zijn werk opgebouwd wordt in lagen en structuren, ontstaan er vanzelf vormen die verwijzen naar bosachtige elementen, de structuren van de verschillende bomen, de schors, de takken, de bladeren en het licht dat tussen de bomen speelt.

Een vogel heeft een unieke verschijning die zich uitermate leent om vanuit de abstractie naar voren te treden. De structuur en textuur van de veren, de kleuren, de dynamiek van de beweging,

het zijn allemaal elementen die Meijer weet te vangen in zijn schilderijen. Soms afgebeeld als solitaire figuur op een vrijwel leeg vlak maar meestal in compositie met meerde soortgenoten of iets wat daar op lijkt.

Het is wonderlijk om te zien dat wanneer er een indicatie is van een bepaalde vorm je als toeschouwer haast vanzelf de ontbrekende link weet te leggen waardoor er een heel persoonlijke associatie ontstaat tussen jou en de op doek afgebeelde figuren.

Een bos is geen landschap maar een detail van een landschap. In een van de vele reizen die Meijer maakte kwam hij een aantal jaren geleden in Nepal terecht. Zoals megastad  New York staat als archetype voor alle grote steden die daarna zijn verschenen is dit landschap in haar grootsheid en diversiteit de metropool onder de landschappen.

​

Nergens ter wereld tref je een landschap aan dat in haar verschijningsvorm hiermee te vergelijken is. Natuurlijk had Meijer al vele schilderijen van het Hollands landschap op zijn naam staan maar na zijn bezoek aan Nepal kwam daar een dimensie bij. De uitgestrektheid, de hoogte van de bergen de ijle lucht, bijna als vierde dimensie, hebben geleid tot een serie schilderijen waarin hij al deze factoren samenvoegt.

​

Waar het bij New York een probleem was om niet te verzanden in te veel details, was hier de uitgestrektheid, diepte en hoogte van het landschap die om een specifieke oplossing vroegen.

Grote vlakken in lagen over elkaar heen, het licht dat zich vanuit de achtergrond lijkt op te dringen, de structuur van vegetatie op de voorgrond het geeft de toeschouwer de illusie zelf aanwezig te zijn.

In de schilderijen waarin de mens als thema centraal staat, zijn vorm en inhoud op een unieke wijze op elkaar afgestemd. In zijn werk is Meijer op zoek naar de essentie van de mens als verschijnsel en niet zozeer als individu. In de harmonie van kleur en compositie ontstaan vormen die ogenschijnlijk toevallig naar een menselijke figuratie neigen. Meestal zijn er meerdere figuren zichtbaar waarbij de onderlinge samenhang wordt bepaald door kleurvlakken die op harmonische wijze met elkaar verbonden zijn.

De figuren vormen een compositie en daardoor ook een verbinding met elkaar, waardoor er een onderlinge, haast intermenselijke relatie ontstaat, waarin emoties als verlangen, liefde en hoop maar ook verdriet en angst als vanzelf ontstaan.

Toch zegt Meijer zelf op zoek te zijn naar de archetypsche vorm van de mens, zoals ze in vroeger tijden (30.000 jaar geleden) al onstonden in de grotten van Chauvet en Lascaux.